အပိုင်း ၃ - ကွားဇီ ဘုရားကျောင်း
စာလုံးတွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့ ပုံနှိပ်ပိုးစာလိပ်ကို ကျွန်တော် ကြည့်လိုက်ပြီး တတိယဦးလေးရဲ့ မျက်နှာအမူအရာကို ထပ် ကြည့်လိုက်မိပြန်တယ် ။ သူ့ပုံစံက နောက်ပြောင်နေဟန်မတူဘူး။ မဟုတ်မှလွဲရော တတိယဦးလေးက စာလုံးတွေထဲကနေ မြေပုံကို မြင်နိုင်စွမ်းရှိတဲ့ အဆင့်အထိကို ရောက်သွားခဲ့ပြီများလား ? ဘယ်လိုပဲကြည့်ကြည့် ပုံမှန်ဆို စားလိုက်သောက်လိုက် လောင်းကစားနဲ့ မိန်းမလိုက်စားလုပ်နေခဲ့တဲ့ ဒီလူလိမ်လူကောက်ကြီးက ဘယ်လိုမှ နတ်ဘုရားဖြစ်မဲ့ အလားအလာ မရှိနိုင်ဘူးလေ ။
တတိယဦးလေးဟာ စိတ်လှုပ်ရှားတက်ကြွနေပြီး တုန်ယင်နေတာကိုတောင် မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘူး ။ သူ့ဟာသူလည်း တတွတ်တွတ်ရေရွတ်နေသေးတယ် ။
“ဒီလူတွေ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ ပစ္စည်းကို ဘယ်ကနေများ ရလာတာလဲ ? ငါဖြင့် တစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး ဒီတစ်ခေါက်တော့ တကယ်ကံကောင်းတာပဲ ၊ ကြည့်ရတာ ဒါကဘာလဲဆိုတာကို သူတို့ကောင်းကောင်းသိသေးဟန်မတူဘူး ငါတို့ သူတို့အရင် ဒီသဲကို စစ်ထုတ်လို့ရနိုင်တယ်”
ကျွန်တော် တော်တော်လေး အံ့ဩသွားရတယ်။“ တတိယဦးလေး ၊ ကျွန်တော် နည်းနည်း အ,တယ်ပဲထားပါတော့ ဒါပေမဲ့ ဦးလေးက ဒီလောက်သေးတဲ့ စာလုံးလေးတွေထဲကနေ မြေပုံကို ကြည့်လို့တတ်တယ်ပေါ့”
“ မင်းဘာနားလည်လို့လဲ ၊ ဒါကို အက္ခရာပန်းချီလို့ခေါ်တယ် နေရာတစ်ခုရဲ့ ပထဝီဝင် အနေအထား တည်နေရာအတိအကျကို စာလုံးတွေနဲ့ ရေးမှတ်ထားတာ ၊ ဒါကို တခြားသူတွေ ကြည့်လို့ နားမလည်ရင်နေမယ် ကံကောင်းထောက်မစွာပဲ မင့်တတိယဦးလေး ငါက အတွေ့အကြုံနည်းနည်းရှိတယ် ၊ ဒီလောကကြီးထဲမှာ ဒီဟာမျိုးကို ကြည့်တတ်တဲ့သူ ငါကလွဲလို့ ဆယ်ယောက်အပြင် ပိုမရှိနိုင်ဘူး”
ကျွန်တော့် တတိယဦးလေးက တခြားအရာတွေ အဖြစ်မရှိပေမဲ့ ငယ်ငယ်ကတည်းက အဲဒီထူးဆန်းအံ့ဩဖွယ်ရာကောင်းပြီး အရိုးအစဉ်အတိုင်းမဟုတ်တဲ့ ရှေးဟောင်းစာလုံးတွေနဲ့ ဝှက်စာတွေကို အတော်လေး လေ့လာခဲ့တာ ။ အချုပ်ပြောရရင် ဘယ်ဟာက အသုံးနည်း တွေ့ရခဲလဲ သူအဲဒါကို လေ့လာတော့တာပဲ ။ ရှီးရှမင်းဆက်ရဲ့ ဝူမုအက္ခရာလိုမျိုး ၊ နွေဇင်လူမျိုး ( မန်ချူးလူမျိုးတို့၏ ဘိုးဘွားများ) တွေရဲ့ အစောပိုင်းကာလ ယာအက္ခရာ မျိုးတွေကို သူအားလုံး သေသေချာချာပြောနိုင်တယ် ။ ဒါကြောင့် ဒီလျို့ဝှက်ဆန်းကြယ် အက္ခရာပန်းချီကို သူသိနိုင်တာ ကျွန်တော် သိပ်တော့ မအံ့ဩတော့ပါဘူး ။
ဒါပေမဲ့ သူက တစ်ယောက်ယောက်အပေါ်မှာ အခွင့်ကောင်းယူပြီး သူဘယ်လောက်လိမ္မာပါးနပ်ကြောင်း တော်ကြောင်းပြရတာကို သိပ်ကျေနပ်တတ်တဲ့ သူမျိုးပဲ ။ သူ့ရှေ့မှာဆိုရင် အ,ချင် န,ချင်ယောင်ဆောင်ရမယ် ။ မဟုတ်ရင် သူက တစ်ခွန်းမှ ဟမှာမဟုတ်ဘူး ။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်က အရမ်းနုံအဟန်ဆောင်ပြီး သူ့ကိုမေးလိုက်တယ် ။
“အာ .. ဒါဖြင့် အဲဒီမှာရေးထားတာက ဘယ်ဘက်ကိုသွား နောက် ညာကိုသွား ၊ ရှေ့မှာ သစ်ပင်ကြီးတွေ့ရင် ညာကိုချိုး ၊ ရေတွင်းတွေ့ရင် ခုန်ချလိုက် ? အဲ့လိုမျိုးလား?”
တတိယဦးလေးက သက်ပြင်းချလိုက်တော့တယ် ။
“ကောင်လေးက သင်ပေးလို့ကို မရဘူးပဲ မင်းရဲ့ သဘောပေါက်နားလည်နိုင်စွမ်းက ဒီလောက်ချာနေတာ ကြည့်ရတာ ငါတို့အိမ်တော့ မင်းရဲ့ ဒီမျိုးဆက်မှာ ယိုယွင်းနိမ့်ဆင်းသွားတော့မှာပဲ”
ကျွန်တော် သူ့ရဲ့ ဒီလို စိတ်ထဲက လာသယောင်ယောင် တကယ်ကြီး ဖြစ်မှဖြစ်ရလေဆိုတဲ့ သက်ပြင်းချသံကို ကြည့်ရင်း ရယ်စရာကောင်းတယ်လို့ မတွေးဘဲ မနေနိုင်ဘူး ။
“အဲဒါဖြင့် ဘယ်လိုလဲဆိုတာ ဦးလေးပြောပြလေ ၊ ကျွန်တော့်အဖေကလည်း သင်ပေးတာမဟုတ်ဘူး ၊ ဒါမျိုးက မွေးရာပါတာမျိုးမှ မဟုတ်တာ”
သူက ပီတိတဖွားဖွားနဲ့ ကျေနပ်အားရစွာ ကျွတ်ခနဲ စုတ်သတ်လိုက်ပြီး ပြောတယ် ။
“ဒီလို အက္ခရာပန်းချီမျိုးက တကယ်တော့ ဝှက်စာတစ်မျိုးပဲ ၊ သူ့မှာ တင်းကျပ်တဲ့ စံပုံစံရှိတယ် ၊ အထဲမှာ ရေးထားတဲ့ အရာတွေကို သူ့ရဲ့စံပုံစံအတိုင်း ရေးဆွဲထုတ်လိုက်မယ်ဆိုရင် ပြီးပြည့်စုံတဲ့ မြေပုံတစ်ချပ်ဖြစ်လာလိမ့်မယ် ၊ အဲဒါကြောင့် ဒီပိုးစာလိပ်ပေါ်က စာလုံးနည်းနည်းလေးလောက်ကို မင်းအထင်မသေးနဲ့ အထဲက သတင်းအချက်အလက်တွေက ဘယ်လောက်ရှုပ်ထွေးနေမယ်ဆိုတာ မသိနိုင်ဘူး ၊ ပြောမရဘူး အဲဒီနေရာမှာ အုတ်ခဲဘယ်နှစ်ချပ်သုံးထားတယ်ဆိုတာကိုတောင် ဖော်ပြရင် ဖော်ပြထားနိုင်လောက်တယ်”
ကျွန်တော် ကြားရတာနဲ့တင် စိတ်ဝင်စားလာတယ် ။ ကျွန်တော်တွေးမိတယ် ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက အခုချိန်ထိ အိမ်မှာ ကျွန်တော့်ကို သင်္ချိုင်းဂူဖောက်တဲ့ ခရီးတွေ ဘယ်တော့မှပေးမလိုက်ခဲ့ဘူး ။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ အမြင်လည်းကျယ်ရအောင် တတိယဦးလေးကို ခေါ်သွားခိုင်းရမယ် ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ စီးပွားရေးကပ်ဆိုက်မှုကြီး လွန်မြောက်သွားနိုင်မဲ့ ရတနာလေးဘာလေးလည်း ရှာတွေ့နိုင်မယ်လေ ။ အဲဒီလိုတွေးရင်း ကျွန်တော် သူ့ကို မေးလိုက်တယ် ။
“ဒါဖြင့် အဲဒီထဲမှာရေးထားတာ ဘယ်သူ့ရဲ့ ဂူသင်္ချိုင်းလဲဆိုတာ ကြည့်လို့သိနိုင်လား ၊ ဒါမှမဟုတ် ပိုင်ရှင်က ထူးခြားတဲ့ နောက်ခံရှိတဲ့ သူလား ဘာလား ?”
တတိယဦးလေးက ကျေနပ်စွာနဲ့ ပြုံးလိုက်တယ် ။
“အခုတော့ ငါအားလုံး နားမလည်သေးဘူး ၊ ဒါပေမဲ့ ဒီသင်္ချိုင်းဂူက ထီးပြိုင်နန်းပြိုင်ခေတ်ကာလ လူနိုင်ငံရဲ့ မှူးမျိုးမတ်နွယ် တစ်ယောက်ရဲ့ဟာပဲ ၊ သူ့ရဲ့ သင်္ချိုင်းဂူကို ဒီလို လျို့ဝှက်ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ အက္ခရာပန်းချီမျိုးသုံးပြီး ဒီပိုးစာလိပ်ပေါ်မှာ မှတ်တမ်းတင်ခဲ့တယ်ဆိုတာကို ကြည့်ချင်းအားဖြင့် ဒီလူက သေချာပေါက် တော်တော်လေး အဆင့်အတန်းမြင့်တဲ့အထဲက ဖြစ်မယ် ၊ ပြီးတော့ ဒီသင်္ချိုင်းဂူနေရာက သိပ်လျို့ဝှက်လွန်းပြီး ဖောက်ထွင်းလို့ကောင်းမဲ့ဟာမျိုးပဲ သေချာပေါက်သွားသင့်တယ်”
သူ့ရဲ့ မျက်လုံးတွေထဲမှာ တကယ်ပဲ အရောင်တွေ တဖျပ်ဖျပ်လက်နေတာကို မြင်ရတော့ ထူးဆန်းတယ်လို့ ကျွန်တော်ထင်မိတယ် ။ ဒီလူကြီးက ပုံမှန်ဆို အိမ်အပြင် ခြေတစ်လှမ်းထွက်ရမှာတောင် ပျင်းတာ မဟုတ်မှလွဲရော ဒီတစ်ခေါက် တကယ်ပဲ သူကိုယ်တိုင်သွားမလို့ စီစဉ်နေတာလား? တကယ်ကို မကြုံစဖူးပဲ ။ ကျွန်တော် ခပ်မြန်မြန်ပဲ မေးလိုက်တယ် ။
“ဘာလဲ? တတိယဦးလေးက ဒီသဲကို ကိုယ်တိုင်သွားကျင်ဖို့ စဉ်းစားနေတာလား?”
သူက ကျွန်တော့်ပုခုံးကို တဖတ်ဖတ်ပုတ်လိုက်ပြီး “ဒါကျ မင်းနားမလည်တော့ဘူး ၊ ငါမင်းကို ပြောမယ် ထန် , စုန့် , ယွမ် , မင် , ချင် မင်းဆက်ငါးဆက်က သင်္ချိုင်းဂူတွေထဲမှာ ရတနာတွေရှိတယ် ဒါပေမဲ့ အများစုက သဘာဝကတောင် မမှီနိုင်တဲ့ အလွန်လက်ရာမြောက်တဲ့အရာတွေလို့ပဲ သတ်မှတ်လို့ရတယ် ၊ ဒါပေမဲ့ ထီးပြိုင်နန်းပြိုင်ခေတ်ကာလကကျတော့ အဲဒီအချိန်က တော်ဝင်မျိုးနွယ်တွေရဲ့ ဂူတွေက ခေတ်ကာလက အရမ်းရှေးကျသွားပြီ အထဲမှာ ဘာတွေရှိတယ်ဆိုတာကို မင်းဘယ်တော့မှ ခန့်မှန်းနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ၊ အဲဒီ ထီးပြိုင်နန်းပြိုင်ခေတ်က သင်္ချိုင်းဂူတွေက အံ့ဖွယ်ထူးတဲ့ လက်ရာတွေထွက်တဲ့ နေရာတွေပဲ ၊ လူ့လောကမှာ မရှိနိုင်တဲ့ အရာတွေပေါ့ ၊ မင်းပြောကြည့် ငါ မမြင်ချင်ပဲ နေနိုင်ပါ့မလား?”
“ဦးလေးက အဲဒီလောက်တောင်ပဲ သေချာလား? အထဲမှာ ဘာမှ မရှိတာမျိုးလည်း ဖြစ်နေဦးမယ်”
“မဖြစ်ဘူး ၊ မင်း ဒီပုံသဏ္ဌာန်ကို မမြင်ဘူးလား?” သူက ထူးဆန်းတဲ့ မြေခွေးမျက်နှာပုံကို ထောက်ပြရင်း “ဒါက လူနိုင်ငံ အစောပိုင်းကာလတုန်းက ပုံစံ ၊ အဲဒီမျက်နှာဖုံးက ဈာပနအခမ်းအနားတွေမှာ ယဇ်ပူဇော်တဲ့အခါ တပ်တဲ့ မျက်နှာဖုံး ၊ ဒီဂူသင်္ချိုင်းထဲမှာ မြှုပ်နှံထားတဲ့သူက သိပ်ထူးခြားတဲ့ အခွင့်ထူးခံ အဆင့်အတန်းမျိုးပဲ ဖြစ်မယ် ၊ ဖြစ်နိုင်တာက အဲဒီအချိန်က ဘုရင်မင်းမြတ်ထက်ကို ပိုပြီး လေးစားရတဲ့သူမျိုးဖြစ်နိုင်တယ်”
ကျွန်တော့်ပါးစပ်က လွှတ်ခနဲ ထွက်သွားမိတယ် ။
“ ဘုရင့်အဖေ”
တတိယဦးလေးက ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးတစ်ချက်လှန်ကြည့်ပြီး ပရင့်ထုတ်ထားတဲ့ စာရွက်ကို သိမ်းဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ် ။ ကျွန်တော်က လက်နဲ့ ဖိချထားလိုက်ပြီး သူ့ကို ပြုံးပြလိုက်တယ် ။
“ တတိယဦးလေး သိမ်းဖို့ မလောပါနဲ့ဦး ဘယ်လိုပဲ ပြောပြော ဒီပစ္စည်းက ကျွန်တော် ရလာတာလေ ဒီတစ်ခေါက်တော့ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဦးလေး ကျွန်တော့်ကို ခေါ်သွားပြရမယ်”
သူက အကျယ်ကြီး ထအော်တော့တယ် ။
“ မဖြစ်ဘူး ! ဒီသဲကျင်တယ်ဆိုတာက ဒီလောက် လွယ်ကူနေတာမဟုတ်ဘူး ၊ အဲဒီမှာ လေဝင်လေထွက် ကောင်းတာမဟုတ်ဘူး ပြီးတော့ ထောင်ချောက်တွေကလည်း များသေးတယ် ကြိုက်တဲ့အချိန် နားနေလို့ ရတာမျိုး မဟုတ်ဘူး ၊ မင်းက မင်းအဖေရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော မျိုးဆက် ၊ မင်းသာ တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် မင်းအဖေက ငါ့ကို အရှင်လတ်လတ် အရေခွံနွှာလိမ့်မယ်”
ကျွန်တော်လည်း ခပ်ကျယ်ကျယ် အော်လိုက်တယ် ။
“ အဲဒါဖြင့် နေပလေ့စေတော့ ! ကျွန်တော် မလာခဲ့ဘူးလို့ပဲ မှတ်လိုက် !”
ပြောပြီးတာနဲ့ သူ့လက်ထဲက အဲဒီစာရွက်ကို ဆွဲယူပြီး လှည့်ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ် ။
တတိယဦးလေးလိုလူမျိုးကို ကျွန်တော်ကောင်းကောင်းသိတာပေါ့ ။ ကိုယ်သဘောကျနှစ်ခြိုက်တဲ့ အရာမျိုးနဲ့ တွေ့တဲ့အခါတိုင်း မူဝါဒ စည်းမျဉ်းဆိုတာမျိုး တစက်ကလေးမှ မရှိတော့တာလေ ။ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေ့ရင်လည်း အဲ့ဒီလိုပဲ ။ မိန်းမတွေ့ရင်လည်း အဲဒီလိုပဲ ။ ကျွန်တော် ဒီပြစ်ချက် အတိအကျကို နည်းနည်းလောက် လှုပ်ကိုင်လိုက်တာနဲ့ တကယ်ပဲ ဘယ်နှစ်လှမ်းမှ မလှမ်းရသေးဘူး သူက လက်နက်ချ အရှုံးပေးလိုက်ပြီး ပြေးလိုက်လာကာ ကျွန်တော့်လက်ထဲက စာရွက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ရင်း : “ အေးပါ အေးပါ အေးပါ မင်းပဲ တော်ပါပေတယ် ၊ ဒါပေမဲ့ ငါတို့ သေချာပြောထားမယ်နော် ငါတို့ ဂူထဲကို ဆင်းတဲ့အခါကျ မင်းအပေါ်မှာပဲ နေခဲ့ရမယ် နားလည်လား?”
ကျွန်တော် ချက်ချင်း ကျေနပ်ပီတိ ဂွမ်းဆီထိသွားပြီး စိတ်ထဲက ပြောလိုက်မိတယ် ။
[ အဲဒီအချိန်ကျတော့ ကျွန်တော်လိုက်ဆင်းရင် ဦးလေး ဆွဲထားနိုင်မှာ မလို့လား?]
အပြင်ပန်းကတော့ ခေါင်းမြန်မြန်ညိတ်ပြီး : “ တခွန်းဆို တခွန်းပဲ ! ခရီးထွက်တာနဲ့ ဦးလေးပြောတာ အားလုံး နားထောင်မယ် ၊ ဦးလေး လုပ်ခိုင်းတာ အကုန်လုပ်မယ်”
တတိယဦးလေးက ကူကယ်ရာမဲ့ဟန် သက်ပြင်းဖွဖွထပ်ချလိုက်ပြီး ပြောတယ် ။
“ ငါတို့ နှစ်ယောက်တည်းနဲ့တော့ အလုပ်မဖြစ်ဘူး ၊ ငါ မနက်ဖြန် အတွေ့အကြုံရှိတဲ့ သူတချို့ ထပ်ဆက်သွယ်လိုက်မယ် ၊ ငါ ဒီရက်ပိုင်း ဒီအက္ခရာပန်းချီကို ဝှက်စာဖော်မယ် မင်းငါ့ကို ပစ္စည်းတွေ ဝယ်ခြမ်းပေး”
သူက ပြောရင်း မှတ်စုတစ်ရွက် ခပ်မြန်မြန်ရေးပြီး ကျွန်တော့်ကိုပေးတယ် ။
သူကပြောလာတယ် ။ “ အတုတွေ လုံးဝ ဝယ်မလာနဲ့နော် ပြီးတော့ အပျော်ခရီးထွက်မဲ့ အဝတ်အစားအသုံးအဆောင် ပစ္စည်းအစုံ ပြင်ဆင် မဟုတ်ရင် နေရာမရောက်ခင်ကို ငါတို့ အရင် အဖမ်းခံရလိမ့်မယ်”
ကျွန်တော် သဘောတူကြောင်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီးနောက် ကိုယ်စီကိုယ်စီ အလုပ်တွေကို ခွဲဝေရင်း အလုပ်များကြတော့တယ် ။
တတိယဦးလေး လိုချင်တဲ့ ပစ္စည်းတွေက တော်တော်ဆိုးတယ် ။ ကျွန်တော့်ကို တမင်တကာ အခက်တွေ့အောင် လုပ်တာလားလို့တောင် ထင်မိတယ် ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဒီစာရင်းပေါ်မှာ ရှိနေတဲ့ ပစ္စည်းတွေက သာမန် ဆိုင်တွေပေါ်မှာ တကယ်မရှိဘူး ။ ဥပမာ split-type ရေစိမ်ခံ သတ္တုတွင်းသုံး မီးအိမ် ၊ စပရိန် စတီးပိုက် ၊ မြေစစ်တဲ့ တူရွင်းပြား ၊ ဘက်စုံသုံး စစ်သုံးဓား ၊ ခေါက်ဂေါ်ပြား ၊ လက်ကိုင်တို တူ ၊ ပတ်တီးလိပ် ၊ နိုင်လွန်ကြိုး စသည် စသည် ။ ပစ္စည်း တစ်ဝက်လောက် ဝယ်ပြီးချိန် ကျွန်တော့်မှာ ယွမ် တစ်သောင်းနီးနီးကုန်သွားခဲ့တယ် ။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဒါက ရင်နာရတာလို့ ခေါ်တယ်လို့ တွေးမိရင်း ဟိုမြေခွေးအိုကြီးကို ဆဲရေးလိုက်မိတယ် ။ သူ့အမေကြီးတော်နဲ့မှ ဒီလောက်ပိုက်ဆံရှိနေတာတောင် ဒီလောက် ကပ်စေးနဲနေသေးတယ် !
သုံးရက်ကြာပြီးတဲ့နောက် ကျွန်တော်ရယ် ကျွန်တော့်တတိယဦးလေးရဲ့ သဲကျင်တဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဟောင်း နှစ်ယောက်ရယ် ၊ နောက် ဟိုနေ့က တတိယဦးလေးဆီက နဂါးကျောရိုးပစ္စည်းကို ဝယ်သွားတဲ့ လူငယ်လေးရယ် စုစုပေါင်း ငါးယောက်ဟာ ရှန်းတုံးက ကွားဇီဘုရားကျောင်းရဲ့ အနောက်ဘက် လီတစ်ရာကျော်ပိုပိုလောက်ဝေးတဲ့ နေရာဆီကို ရောက်လာခဲ့ကြတယ် ။
ဒီနေရာအကြောင်းကို ပြောမှ… ဘယ်လိုပြောရမလဲ ၊ ဘာမှမရှိတဲ့ နေရာတစ်ခုလို့ပဲ ပြောရတော့မယ် ။ ကျွန်တော်တို့ အရင်ဦးဆုံး ကားအကြာကြီး စီးခဲ့ရတယ် ။ နောက်တော့ mini bus အကြာကြီး စီးရတယ် ။ နောက်တော့ မော်တော်ဆိုင်ကယ် အကြာကြီးစီးရတယ် ။ နောက်တော့ နွား ။ ကျွန်တော်တို့ နောက်ဆုံး နွားလှည်းပေါ်ကနေ ဆင်းလိုက်ပြီးတဲ့အချိန် ရှေ့တူရူကို ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ဘယ်ကိုကြည့်ကြည့် ညာကိုကြည့်ကြည့် ဘာမှမရှိဘူး ။ အဲဒီနောက် ဟိုးအရှေ့ကနေ ခွေးတစ်ကောင်ပြေးလာတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ ကျွန်တော့် တတိယဦးလေးက သူခေါ်လာတဲ့ လမ်းပြကို ပုခုံးတစ်ချက်ပုတ်ပြီး ပြောလိုက်တယ် ။
“ အဘိုး နောက်ခရီးက ဒီခွေးစီးသွားရမှာလား ? ဒီခွေးကတော့ မနိုင်လောက်ဘူးထင်တယ်”
“ မဟုတ်ပါဘူး” အဘိုးကြီးက ရယ်တယ် ။ “ ဒီခွေးက သတင်းလာပေးတာပါ ဒါက နောက်ဆုံးခရီးပဲ ဘာကားမှမရှိတော့ဘူး လှေပဲစီးရတော့မှာ အဲဒီခွေးက လှေခေါ်လာပေးမှာလေ”
“ဒီခွေးက ရေကူးတတ်တယ်လား?”
“ရေကောင်းကောင်းကူးတတ်တယ် ရေကောင်းကောင်းကူးတတ်တယ်” အဘိုးကြီးက ခွေးကို ကြည့်လိုက်ရင်း “ လွီတန့်တန့် ရေကူးပြလိုက်စမ်း”
အဲဒီခွေးက တကယ် အကင်းအညှာပါးတယ် ။ မြစ်ထဲ တကယ်ခုန်ချလိုက်ပြီး တပတ်ကူးပြလိုက်တယ် ။ ပြန်တက်လာပြီးနောက် အမွှေးတွေကို ခါလိုက်ပြီး မြေပေါ်ဝပ်ကာ လျှာကို အပြားလိုက်ထုတ်ပြထားတယ် ။
“ အခုက သိပ်စောနေသေးတယ် ၊ လှေသမားက အလုပ်မစသေးဘူးထင်တယ် ငါတို့ခဏနားပြီး ဆေးလိပ်လေးဘာလေး သောက်တာပေါ့”
ကျွန်တော်က နာရီကိုကြည့်လိုက်ပြီး “ နေ့လည် နှစ်နာရီတောင်ဖြစ်နေပြီ အလုပ်မစသေးဘူးဆိုတော့ အဘိုးလှေသမားက ဘယ်ချိန်လုပ်ပြီး ဘယ်ချိန်နားတာတုံး?”
“ငါတို့ ဒီမှာ လှေသမားက သူတစ်ယောက်ပဲရှိတာ သူက တော်တော်တော့ တော်တယ် ၊ သူထတဲ့အချိန်က အလုပ်လုပ်တဲ့အချိန်ပဲ တခါတလေ တနေကုန် အလုပ်မလုပ်တာလည်း ရှိတယ် လူကို တကယ်ပဲ အလောသုံးဆယ် ဖြစ်စေတယ်”
အဘိုးကြီးက ရယ်မောရင်း : “ မတတ်နိုင်ဘူးလေ ဒီမြစ်စောင့်နတ်မင်းကြီးက သူ့ကိုပဲ မျက်နှာသာပေးတာကို ကျန်တဲ့သူတွေကိုဆို လှိုဏ်ထဲဝင်သွားတာနဲ့ ပြန်ထွက်မလာနိုင်တော့ဘူး သူပဲ ဘာမှမဖြစ်တာ ၊ တကယ်လို့ မင်းတို့ လားစီးနိုင်ရင်တော့ တောင်ပေါ်ကနေ ပတ်သွားလို့ရတယ် ၊ နောက်တစ်ရက်နေတော့ ရောက်မှာပေါ့ ၊ ဒါပေမဲ့ မင်းတို့ ပစ္စည်းဒီလောက်အများကြီးနဲ့ကျ ငါတို့ရွာက လားတွေနဲ့ မလောက်နိုင်လောက်ဘူး”
“ဪ”
တတိယဦးလေးက လှိုဏ်ဂူလို့ကြားလိုက်တာနဲ့ ချက်ချင်း လှုပ်ရှားလာပြီး သေသေချာချာ ဘာသာပြန်ထားတဲ့ မြေပုံကို ထုတ်ယူလိုက်တယ် ။ အဲဒီမြေပုံကို သူက ရတနာတပါးလို သဘောထားပြီး ကျွန်တော့်ကို တချက်ကလေးတောင် ပေးကြည့်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး ။ သူထုတ်လာတာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ဟာ ချက်ချင်း သွားဝိုင်းကြည့်ကြတယ် ။ ဟိုကောင်လေး တစ်ယောက်တည်းသာ အသံမထွက် မတုန်မလှုပ် ကျောက်ရုပ်ပမာ ဘေးတစ်ဖက်မှာ ထိုင်ကျန်နေခဲ့တယ် ။
အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ကျွန်တော့် တတိယဦးလေးရဲ့ အပေါင်းအဖော်နှစ်ယောက်က သိပ်ပြီး ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေး ကောင်းတယ် ။ တကယ် စိတ်ရင်းမှန်တဲ့သူတွေပဲ ။ အဲဒီလူကဖြင့် ဘာဆိုဘာမှ ထွက်ကျမလာနိုင်တဲ့ ဆီလုံပုလင်းလိုလိုနဲ့ တလမ်းလုံး ဘာသံမှကို မထွက်ဘူး ။ ကောင်းကင်ကြီးကိုပဲ တစိုက်မတ်မတ်မော့ကြည့်နေတာ ကောင်းကင်ပြိုကျလာမှာကို စိုးရိမ်နေသလိုလိုနဲ့ ။ တော်တော် အမြင်ကပ်စရာကောင်းတယ် ။ ကျွန်တော် အစောပိုင်းကတော့ သူနဲ့ စကားနည်းနည်း သွားပြောသေးတယ် ။ နောက်တော့ လုံးဝကို အာရုံမထားတော့ဘူး ။ တတိယဦးလေးက သူ့ကို ဘာလုပ်ဖို့ခေါ်လာမှန်း တကယ် နားကိုမလည်ဘူး ။
“လှိုဏ်ဂူရှိတယ်.. တကယ်မြစ်ထဲက ဂူတစ်လုံးပဲ ၊ ဒီတောင်ရဲ့ နောက်ဘက်မှာ”
တတိယဦးလေးကပြောတယ် ။
“ ဘယ်လိုလဲ အဘိုး ဒီလှိုဏ်ဂူက လူစားတယ်လား?”
အဘိုးကြီးက ခပ်ဟက်ဟက်ရယ်တယ် ။
“ ဒါက ဟိုးအရင် ရှေးက မျိုးရိုးစဉ်ဆက်လိုက် ပြောလာကြတဲ့ စကားတွေပါပဲ ငါလည်း သေသေချာချာ မမှတ်မိတော့ပါဘူး ၊ အဲဒီမြစ်ကြောင်းလမ်းမပေါက်သေးတဲ့ အချိန်တုန်းကပေါ့ ရွာထဲက အားလုံးပြောကြတာတော့ အထဲမှာ မြွေမိစ္ဆာရှိတယ်တဲ့ ဝင်သွားတဲ့သူတိုင်း ပြန်ထွက်မလာနိုင်ကြဘူး ၊ နောက်တော့ တနေ့မှာ လှေသမားအဘိုးကြီး တစ်ယောက် အဲဒီဂူထဲကနေ လှေလေးနဲ့ ထွက်လာခဲ့တယ် ပြောတာတော့ အပြင်ဘက်ကလာတဲ့ နယ်လှည့်စျေးသည်ပါတဲ့ မင်းပဲပြောကြည့် ဘယ်နယ်လှည့်စျေးသည်က ဒီလိုလှေလေးနဲ့ အပြင်ကနေ လာရောင်းမှာမလို့လဲ ? အားလုံးကတော့ သူက မြွေမိစ္ဆာ အယောင်ဆောင်ထားတာလို့ ပြောကြတာပဲ ၊ အဘိုးကြီးက ရယ်မောပြီး ဒီလှေလေးက သူ ဘေးရွာကနေဝယ်လာတာလို့ ပြောတယ် ၊ မယုံရင် ဘေးရွာကို သွားမေးကြည့်တဲ့ ၊ သူတို့တွေ သွားမေးကြည့်ကြတော့ တကယ်ပဲ အဲဒီလိုဖြစ်နေတယ် ၊ အဲဒီတော့မှ တခြားသူတွေက ယုံသွားကြတယ် ၊ ဂူထဲမှာရှိတဲ့ မြွေမိစ္ဆာလည်း ပျောက်ကွယ်သွားပြီလို့ ထင်သွားကြတယ် ၊ အကျိုးဆက်ကတော့ သတ္တိကောင်းတဲ့ လူငယ်တသိုက် ဂူထဲကို စူးစမ်းဖို့ ဝင်သွားကြတာ ပြန်ထွက်မလာတော့ပြန်ဘူး ၊ အဲဒီအချိန်ကစပြီး သူ့အိမ်ကလူပဲ ဝင်လို့ ထွက်လို့ရတယ် ၊ မင်းပြောကြည့် ဒါက မထူးဆန်းလွန်းဘူးလား ? နောက်တော့ သူတို့အိမ်က အဲဒီလုပ်ငန်းတစ်ခုပဲ လုပ်ကြတော့တာ ဒီနေ့အချိန်အထိပဲ”
“ ဒါဖြင့် အဲဒီခွေးကရော ဘာမှ မဖြစ်ဘူးလား ?”
ကျွန်တော် နားမလည်နိုင်ဖြစ်သွားပြီး မေးလိုက်တယ်။
“ သူ့ကို သတင်းပေးအဖြစ်သုံးနေတာ မဟုတ်ဘူးလား?”
“ အဲဒီခွေးကလည်း သူတို့အိမ်က မွေးထားတာပဲလေ တခြားအိမ်ကဆို ခွေးမပြောနဲ့ နွားဝင်သွားတောင် ပြန်ထွက်မလာဘူး”
“ဒီလောက်ထူးဆန်းတဲ့ ကိစ္စကြီးကို အစိုးရကို ဘယ်သူမှ သတင်းမပို့ဘူးလား?”
“ပြောရင်လည်း ယုံကြဦးမှကိုး”
အဘိုးကြီးက ဆေးတံကို မြေကြီးပေါ် ခေါက်ချလိုက်တယ် ။
တတိယဦးလေးက မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း လက်ခုပ်တီးခေါ်လိုက်တယ် ။
“ လွီတန့်တန့် လာခဲ့”
အဲဒီခွေးက အတော်လေးစကားနားထောင်တယ် ။ ဖင်လေး ယမ်းတန်း ယမ်းတန်းနဲ့ ပြေးလာတယ် ။ တတိယဦးလေးက သူ့ကို ကောက်ချီ နမ်းကြည့်လိုက်ပြီးနောက် မျက်နှာ အမူအရာပြောင်းလဲသွားတယ် ။
“ မဟုတ်လောက်ပါဘူး… ဂူထဲမှာ အဲဒါ ရှိနေတာလား ?”
ကျွန်တော်လည်း ကောက်ချီပြီး နမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခွေးရဲ့ အနံ့ဆိုးကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ ချောင်း တဟွတ်ဟွတ်ဆိုးသွားရတယ် ။ ခွေးပိုင်ရှင်ကလည်း တော်တော် အပျင်းကြီးတာပဲ ခွေးကို ရေမချိုးပေးတာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာနေပြီလဲမသိဘူး ။
ဖန်းကျစ်လို့ခေါ်တဲ့ တတိယဦးလေးရဲ့ နောက်လိုက် တစ်ယောက်က တဟားဟားနဲ့ ထရယ်တယ် ။
“ မင်းက မင်းရဲ့ တတိယဦးလေးဆီက သင်ယူချင်ပေမဲ့ သိပ်နုသေးတယ်”
“ ဒီခွေးက ဘာလို့ ဒီလောက်နံနေရတာတုံး”
ကျွန်တော်က အော်ကလီဆန်စွာနဲ့ ဗျစ်တောက် ဗျစ်တောက် ပြောမိတယ် ။
“ ဒီခွေးက ငယ်ငယ်တုန်းက လူသေအသားတွေစားပြီး ကြီးလာတာ” တတိယဦးလေးက ပြောတယ် ။
“အဲဒါက အလောင်းဂူပဲ ၊ သွားလို့ရမဲ့ အချိန်ကို စောင့်ရတာ မအံ့ဩတော့ပါဘူး ပြောမရဘူး အဲဒီလှေသမားလည်းပဲ ငယ်တုန်းက… .”
“ မဟုတ်လောက်ပါဘူး!”
ကျွန်တော် လန့်လွန်းလို့ ကြက်သီးမွေးညှင်းတွေတောင် ထောင်ထလာတယ် ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ အဲဒီစကားတစ်ခွန်းကြောင့် ဟိုအသံတစ်စက်မှ မထွက်တဲ့ ကောင်လေးတောင်မှ မျက်နှာ အမူအရာပြောင်းသွားခဲ့တယ် ။
ကျွန်တော့် တတိယဦးလေးရဲ့ နောက်လိုက် နောက်တစ်ယောက်က လူထွားကြီးတစ်ယောက်ပဲ ။ ကျွန်တော်တို့က သူ့ကို အားခွေလို့ခေါ်ကြတယ် ။ သူ့ ကိုယ်ခန္ဓာ အရပ်အမောင်းကဖြင့် လှည်းဆွဲတဲ့ နွားတစ်ကောင်လောက်ကို ထွားကြိုင်းတာကို သတ္တိကတော့ နည်းလွန်းတယ် ။ သူက လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ မေးတယ် ။
“ အဲဒီအလောင်းဂူဆိုတာ ဘာကြီးတုံး ? ဝင်သွားရင် ပြဿနာဖြစ်မှာလား?”
“ မသိဘူး ၊ ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်လောက်ကတော့ ငါ ရှန်းရှီးက ထိုက်ယွမ်မှာ ရှိတုန်းက ဒီလို ဂူမျိုး တခုတွေ့ခဲ့ဖူးတယ် ၊ အဲဒီနေရာက ဂျပန်တွေ အစုလိုက်အပြုံလိုက် သတ်ပြီး စုပုံထားတဲ့ နေရာပဲ ဘယ်လိုပဲ ပြောပြော အလောင်းဂူရှိတဲ့ နေရာတွေကတော့ အစုလိုက်အပြုံလိုက် သတ်တာတွေ ရှိတာပဲ ၊ အဲဒါကတော့ သေချာတယ် ၊ အဲဒီတုန်းက အဲဒီမှာ လက်တွေ့စမ်းသပ်မှုတွေ လုပ်ခဲ့ကြတယ် ၊ ခွေးတို့ ဘဲတို့ ဖောင်ပေါ်တင် ကင်မရာတပ်ပြီး တွန်းလွှတ်လိုက်ကြတာ ဂူပေါက်က အလွန်ဆုံးရှိလှ ကီလိုမီတာ အနည်းငယ်လောက်ပေါ့ ငါလည်း ကေဘယ်ကြိုးကို လုံလောက်အောင်ကို အရှည်ထားထားတာပဲ ဒါပေမဲ့ ကေဘယ်သာကုန်သွားတယ် ဖောင်ကထွက်မလာသေးဘူး ၊ အထဲမှာလည်း မည်းလိုက်တာမှောင်လို့ ဘယ်ကိုထိမျောသွားမှန်းလည်း မသိဘူး နောက်တော့ ဖောင်ကို ပြန်ဆွဲထုတ်ဖို့ပဲ စဉ်းစားကြပြီး ဆွဲထုတ်တာ ဘယ်လောက်မှတောင် မဆွဲရသေးဘူး ဖောင်က ရုတ်တရက် မှောက်သွားတာ နောက်တော့…..”
တတိယဦးလေးက ပုခုံးတွန့်လိုက်ပြီး “ နောက်ဆုံးမှာ မျက်နှာ တစ်ဝက်ပဲ တွေ့လိုက်ရတယ် ကင်မရာနဲ့ သိပ်ကပ်လွန်းအားကြီးနေတော့ ခွေးလား ဘာလား ဆိုတာကို သေချာမမြင်လိုက်ရဘူး ၊ ဒီလိုဂူမျိုးကိုဖြတ်ဖို့ဆိုရင် ရှေးတုန်းကတော့ သေသူနဲ့ ရှင်သူ အတူတူသွားရတယ် ၊ သက်ရှိပဲ သွားမယ်ဆိုရင်တော့ ထွက်မလာနိုင်ဘူး ! ဒါပေမဲ့ ပြောသံကြားဖူးတာက ရှန်းရှီးဘက်က နေရာတစ်ခုမှာ လူတွေက ကလေးတွေကို ငယ်ငယ်ကတည်းက လူသေအသားကို ကျွေးပြီး သူတို့ရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာထဲမှာ အလောင်းကောင်ရဲ့ အငွေ့အသက်ကို စုထားလေ့ရှိတယ်တဲ့ ကြီးပြင်းလာတော့ သေသူနဲ့ မခြားတော့ဘူး တစ္ဆေတောင် သူတို့ကို မမြင်တွေ့နိုင်ဘူးတဲ့ ၊ အဘိုး ခင်ဗျားရဲ့ လှေသမားက ရှန်းရှီးက လာတာလား?”
အဘိုးကြီးရဲ့ မျက်နှာ အမူအရာက အနည်းငယ်ပြောင်းလဲသွားပြီး ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်ရင်း ပြောတယ် ။
“မသိဘူးလေ အဲဒါက လှေသမားရဲ့ ဘိုးဘေးခေတ်တုန်းက ကိစ္စတွေ ငါတို့နဲ့က ခေတ်ကာလချင်းလည်း မတူကြတော့ဘူးကိုး”
ပြောရင်းနဲ့ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်ပြီး ခွေး လှမ်းခေါ်လိုက်တယ် ။
“ လွီတန့်တန့် မင်းအိမ်ကလှေကို သွားခေါ်ချည်သွား !”
ခွေးက တစ်ချက်ဟောင်ကာ ရေထဲခုန်ချပြီး တောင်နောက်ဘက်ကို ရေကူးသွားတော့တယ် ။
အဲဒီအချိန် တတိယဦးလေးက ဖန်းကျစ်ကို မျက်ရိပ်ပြလိုက်တာ ကျွန်တော်မြင်လိုက်တယ် ။ ဖန်းကျစ်က ခရီးဆောင်ပစ္စည်းအထုတ်အပိုးတွေကြားက ကျောပိုးအိတ်တစ်လုံးကို တိတ်တဆိတ်သွားယူပြီး ကျောမှာ ပိုးထားလိုက်တယ် ။ တစ်ဖက်မှာ ထိုင်နေတဲ့ လူငယ်လေးကလည်း ထရပ်လာပြီး ပစ္စည်းထုတ်တွေကြားက သူ့ရဲ့ အိတ်ကို ယူလိုက်တယ် ။ ဖန်းကျစ်က ကျွန်တော့်နားက ဖြတ်သွားချိန် ဟန်ကျိုးလေသံနဲ့ စကားတစ်ခွန်း တိုးတိုး ပြောလာတယ် ။
“ ဒီအဘိုးကြီးက ပြဿနာရှိတယ် သတိထား”
TBC
No comments:
Post a Comment