အပိုင်း ၂ - နှစ်ပေါင်းငါးဆယ် ကြာပြီးသည့်နောက်
နှစ်ပေါင်းငါးဆယ် ကြာပြီးတဲ့နောက် ဟန်ကျိုး ရှီးလင် ပုံနှိပ်တိုက်မှာ ကျွန်တော်ရဲ့ အတွေးစတွေဟာ အဘိုးကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ နှောင့်ယှက်မှုကြောင့် ပြတ်တောက်သွားခဲ့ရတယ် ။ ကျွန်တော့်အဘိုးရဲ့ မှတ်စုစာအုပ်ကို ပိတ်လိုက်ပြီး တဖက်လူကို ကျွန်တော် အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တယ် ။
“ မင်းတို့ဒီမှာ မင်စာလိပ်တွေ ဝယ်လား?” သူကမေးလာတယ် ။ ပုံစံက ဒီတိုင်း မေးစမ်းကြည့်လိုက်သလိုပဲ ။ ကျွန်တော်က ဒီစီးပွားရေးနဲ့ပတ်သတ်လို့ အတော်လေး ပါရမီဓာတ်ခံရှိပြီးသား ။ ဒါကြောင့် သူ့ကို ဝတ်ကျေတမ်းကျေပဲ ပြန်ဖြေလိုက်တယ် ။
“ ဝယ်တယ် ဒါပေမဲ့ စျေးတော့ သိပ်များများမပေးဘူးဗျ”
အဓိပ္ပါယ်ကတော့ ခင်ဗျားမှာ ပစ္စည်းကောင်းမရှိဘူးဆိုရင် သွားလိုက်တော့ ၊ သခင်ကြီး စာဖတ်နေတာကို မနှောင့်ယှက်စမ်းနဲ့ ဆိုတာပဲ ။
ကျွန်တော်တို့ ဒီအလုပ်မျိုးက သုံးနှစ်သုံးမိုး မဖွင့်ဘဲနေ ၊ ဖွင့်လိုက်ရင်လည်း သုံးနှစ်ထိုင်စားစမ်းပဲ ။ ပုံမှန်အချိန်တွေဆို အေးဆေးအားလပ်နေလေ့ရှိပြီး သည်လို တတ်ယောင်ကား ဧည့်သည်မျိုးတွေကို အမုန်းဆုံးပဲလေ ။ တစတစပြောင်းလဲလာပြီးတဲ့နောက် အဲဒီလို လမ်းကြုံဝင်လာတဲ့ ဧည့်သည်မျိုးတွေ့ရင် အသုဘဆိုင်း တီးပြီး ပေါ်တင်နှင်လွှတ်ပစ်လိုက်ဖို့သာရှိတယ် ။ ဒါပေမဲ့ လတ်တလော အားလပ်နေတဲ့အချိန်ကလည်း တော်တော်များ ၊ ကုန်ရောင်းကောင်းတဲ့ ကာလကလည်း လွန်မြောက်ခါနီး ၊ ပစ္စည်းကောင်းလေးတွေလည်း အဝင်နည်း ဆိုတော့ကာ နည်းနည်းတော့ စိတ်မရှည်ဖြစ်မိတာပေါ့ ။
“ ဒါဖြင့် ငါနည်းနည်းလောက် စုံစမ်းကြည့်ချင်တယ် ၊ ဒီမှာ ထီးပြိုင်နန်းပြိုင်ခေတ်က ပိုးမင်စာလိပ်ရှိလား ? လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ငါးဆယ်လောက်က ချန်ရှားမှာ ဂူဖောက်သမားတွေ ခိုးထုတ်လာပြီး အမေရိကန်တွေ လိမ်ယူသွားခံရတဲ့ဟာလေ?” အဲဒီလူက ကောင်တာထဲမှာ ခင်းကျင်းပြသထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ကြည့်ရင်း မေးလာတယ် ။
“ ခင်ဗျားပဲ အမေရိကန်တွေ လိမ်ယူသွားပါတယ်ပြောနေပြီးတော့ ရှိပါ့ဦးမလား”
ကျွန်တော် ကြားလိုက်တာနဲ့ ဒေါသထွက်လာတယ် ။
“မင်စာလိပ်ရှာချင်ရင် ရှေးဟောင်းဈေးတန်းထဲသွားရွေးမှ ရမှာပေါ့ ၊ အဲဒီလို အတိအကျဟာမျိုးက ဘယ်လိုလုပ်ရှာတွေ့နိုင်မှာလဲ?”
သူက လေသံကို နှိမ့်လိုက်ပြီး “ မင်းမှာ နည်းလမ်းတွေ ရှိတယ်လို့ ငါကြားတယ် ၊ ငါက လောင်ယန်မိတ်ဆက်ပေးလို့ လာတာပါ”
ကျွန်တော် သတိအနေအထားနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး စိတ်ထဲထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ် ။ လောင်ယန်က အရင်နှစ်ကပဲ ထောင်ကျသွားပြီမဟုတ်ဘူးလား ။ ဘယ်လိုလုပ် ကျွန်တော့်အကြောင်းကို ပြောနိုင်ရတာလဲ ။ စိတ်ထဲ ပူပင်လာရင်း ကျောပြင်တလျှောက်ချွေးတွေ စီးကျလာတော့တယ် ။
“ဘယ်… ဘယ်က လောင်ယန်လဲ ? မသိဘူး”
“ငါသဘောပေါက်ပါတယ် ငါသဘောပေါက်တယ်” သူက ဟက်ခနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်ပြီး သူ့အိတ်ကပ်ထဲက လက်ပတ်နာရီတစ်လုံးကို ထုတ်ယူလိုက်တယ် ။
“ကြည့် ၊ မင်းဒါကို တချက်ကြည့်လိုက်တာနဲ့ သဘောပေါက်လိမ့်မယ်လို့ လောင်ယန်ကပြောလိုက်တယ်”
အဲဒီနာရီက ဟိုအရင် လောင်ယန် အရှေ့မြောက်မှာ နေခဲ့တုန်းက သူ့အချစ်ဦး လက်ဆောင်ပေးထားခဲ့တဲ့ဟာပဲ ။ သူ့က အဲဒီနာရီကို အသက်လို တန်ဖိုးထားတာ ။ မူးလာတိုင်း အဲဒီနာရီကို ထုတ်လာပြီး ကြည့်ရင်း “ကျန်းအာ” “လိအာ”နဲ့ ခေါ်တော့တာပဲ ။ ကျွန်တော် သူ့ကို မေးကြည့်တယ် ။ အဲဒီ အမျိုးသမီးတွေ နာမည်က တကယ်က ဘယ်လိုခေါ်တာလဲလို့ ။ အဲဒီတော့ သူကအကြာကြီးစဉ်းစားပြီး ရုတ်တရက်ကြီး ထငိုတော့တယ် ။ နောက်တော့ သူ့အမေကြီးတော်နဲ့မှပဲ မေ့သွားပြီ လို့ပြောတယ် ။ အဲဒီလောင်ယန်က ဒီလူ့ကို အဲဒီနာရီပေးလိုက်တယ်ဆိုတော့ ပြောရရင် ဒီလူက နည်းနည်းတော့ အကြောင်းရှိပုံပဲ ။
ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ဘယ်လိုပဲ အကဲခတ်ကြည့်ကြည့် ဒီလူရဲ့ ပုံစံက မုန်းစရာကောင်းတယ်လို့ ခံစားနေရတယ် ။ ဒါပေမဲ့လည်း သူများက ကိုယ့်ဆိုင်ပေါက်ဝရောက်လာပြီဆိုမှတော့ ကိုယ်က ဖြောင့်ဖြောင့်မှန်မှန် ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြောတာကောင်းမယ်လို့ တွေးမိတာကြောင့် အလေးပေးဟန် လက်ဟန်ပြုလိုက်ပြီး ပြောလိုက်တယ် ။
“ ဒါဖြင့် ခင်ဗျားက လောင်ယန်ရဲ့ မိတ်ဆွေလို့ ဆိုရမှာပေါ့ ၊ ကျွန်တော်ကို ရှာတာ ဘာကိစ္စများလဲ?”
သူက သွားတွေပေါ်အောင်ပြုံးရယ်လိုက်ပြီး ရွှေသွားကြီးတစ်ချောင်းကို ပေါ်ထွက်လာစေတယ် ။
“ငါ့မိတ်ဆွေတစ်ယောက် ရှန်းရှီးက ပြန်လာတော့ ပစ္စည်းတချို့ပါလာတာမှာ အဲဒီပစ္စည်းက အစစ်ဟုတ်မဟုတ် ငါမင်းကို ပြကြည့်ကြည့်ချင်တာ”
“ခင်ဗျားရဲ့ ဘေကျင်းလေသံကိုပဲကြည့်ဦး ၊ ခင်ဗျားလို ဘေကျင်းဂျင်ကလည်က တောင်ပိုင်းလာ ကျွန်တော့်ကိုရှာပြီး အကြံဉာဏ်တောင်းတယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော့်ကို သိပ်ချီးမြှောက်လွန်းနေပြီပဲ ၊ ဘေကျင်းမှာ လူတော်တွေ သိပ်များတာ ခင်ဗျားရဲ့ အရက်သမားဆန္ဒက အရက်ပေါ်မှာ မရှိ ဖြစ်နေမှာစိုးရတယ်”
သူက တဟဲဟဲရယ်တယ် ။
“တောင်ပိုင်းသားတွေ ထက်မြက်ချက်ချာတယ် ပြောကြတာ တကယ် မမှားဘူးပဲ မင်းလို လူငယ်လေးတောင်မှ သိပ်ပြီးအကင်းပါးတယ် ၊ အမှန်တိုင်းပြောရရင် ငါဒီတစ်ခေါက်လာတာက တကယ်တော့ မင်းကိုရှာတာမဟုတ်ဘူး ငါမင်းတို့အိမ်က လူကြီးမင်းကို တွေ့ချင်တာ”
ကျွန်တော့်ရဲ့ မျက်နှာအမူအရာက ချက်ချင်းပြောင်းသွားခဲ့တယ် ။
“ကျွန်တော့်အဘိုးကိုရှာတာ ဘာလုပ်ဖို့လဲ?”
“ဟိုနှစ်တွေတုန်းက မင်းရဲ့အဘိုး ချန်ရှား ပျောင်းဇီတောင်တန်းကနေ ထီးပြိုင်နန်းပြိုင်ခေတ်က ပိုးစာလိပ်ကို ခိုးယူသွားပြီးတဲ့နောက် မင်စာလိပ်တစ်လိပ်နှစ်လိပ်လောက် ချန်ခဲ့သေးလား? ငါ့မိတ်ဆွေက သိချင်တာ ငါတို့လက်ထဲမှာရှိတဲ့ တစ်လိပ်နဲ့ အတူတူပဲလားလို့?”
သူပြောလို့ မပြီးသေးခင်မှာပဲ ကျွန်တော်က ဘေးနားမှာ အိပ်ငိုက်နေတဲ့ ဆိုင်ဝန်ထမ်းကောင်လေးကို အော်ပြောလိုက်တယ် ။
“ဝမ်မောင် ဧည့်သည်ကို ပြန်ပို့လိုက်!”
ရွှေသွားနဲ့ လူကြီးက စိတ်လောလာတယ် ။
“ဘယ်လိုလုပ် ပြောရင်းဆိုရင်း လူကို မောင်းထုတ်ရပြန်တာလဲ?”
“ခင်ဗျားပြောတာ မမှားပါဘူး ဒါပေမဲ့ ခင်ဗျားလာတာ နောက်ကျသွားပြီ ၊ ကျွန်တော့် အဘိုးက ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်ကပဲ ဆုံးသွားတာ ခင်ဗျားသူ့ကိုရှာချင်ရင် အိမ်ပြန်ပြီး လက်ကောက်ဝတ်သွေးကြောသာ ဖြတ်လိုက်ပါတော့”
ကျွန်တော် စိတ်ထဲက ဆက်တွေးလိုက်မိတယ် ။
( အဲဒီတုန်းက ကိစ္စတွေက ဗဟိုအစိုးရထိ အလန့်တကြားဖြစ်သွားခဲ့တာ ၊ အဲဒါက ကိစ္စကြီးပဲ ၊ ခင်ဗျားကို ဘယ်လိုလုပ် ဒီစာရင်းဟောင်းကို ပြန်ဖော်ထုတ်ခွင့်ပေးရမှာတုံး ၊ ကျုပ်တို့အိမ်ရော ကောင်းကျိုးရှိနိုင်ပါ့မလား?)
“ငါပြောမယ် ကောင်လေး ၊ စကားပြောတာက ဘာလို့နားဝင်မချိုရတာတုံး?” ရွှေသွားကြီးနဲ့ အဘိုးကြီးက မရိုးမသားနဲ့ ပြုံးလိုက်ပြီး “ လူကြီးမင်း မရှိတော့ဘူးဆိုလည်း ကိစ္စမရှိပါဘူး ငါလည်း ဘာမှ မပြောပါဘူး ၊ တစ်ခုပဲ ငါယူလာတဲ့ ပစ္စည်းလေး မင်းတစ်ချက်လောက် ကြည့်ကြည့်ပါလား လောင်ယန်ကိုလည်း မျက်နှာသာပေးရာ ရောက်တာပေါ့”
ကျွန်တော် သူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အပြုံးတွေက တကယ်မရိုးမသားနဲ့ ။ ကြည့်ရတာ မကြည့်ပေးရင် ပြန်မဲ့ပုံမပေါ်ဘူး ။ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲက လောင်ယန်ကို မျက်နှာသာပေးလိုက်တာပေါ့လေ ဒါမှ သူထွက်လာရင် အပြစ်တင်တာ မခံရမှာလို့ တွေးလိုက်ရင်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး ပြောလိုက်တယ် ။
“ကြည့်ဆိုလည်း ကြည့်တာပေါ့ ဒါပေမဲ့ ဟုတ်တယ် မဟုတ်ဘူးကတော့ ကျွန်တော် သေချာမပြောနိုင်ဘူး”
တကယ်တော့ အဲဒီ ထီးပြိုင်နန်းပြိုင်ခေတ်က ပိုးစာလိပ်တွေက အလိပ်နှစ်ဆယ်ကျော်လောက်ရှိတာ ။ အလိပ်တိုင်းက မတူကြဘူး ။ ကျွန်တော့်အဘိုး အဲဒီတုန်းက မင်စာကူးထားတဲ့ အပိုင်းက အဲဒီထဲကမှ အရမ်းတိုတဲ့ အပိုင်းလေးတစ်ပိုင်း ဖြစ်ပေမဲ့ တော်တော်လေး အရေးကြီးတယ် ။ လက်ရှိလည်း ကျွန်တော့်မှာ သေတ္တာအောက်ခြေမှာ ထည့်သိမ်းထားသင့်တဲ့ ရတနာတွေလို သဘောထားရတဲ့ စာလိပ်တချို့ရှိတယ် ။ ဈေးကွက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံရှိရင်တောင် ဝယ်လို့ မရနိုင်တာတွေပေါ့ ။ ရွှေသွားနဲ့အဘိုးကြီး အိတ်ထဲက ထုတ်ယူလာတဲ့ စာရွက်ဖြူတစ်စကို မြင်တာနဲ့ ကျွန်တော် ဒေါသထွက်သွားမိတော့တယ် ။ အံ့ရော ။ မိတ္တူပွားထားတဲ့ဟာကြီး ။
“ဟုတ်တယ်လေ အဲဒီလို ရတနာမျိုးက အပြင်ကို တပိုက်ပိုက်နဲ့ လျှောက်ယူသွားလို့ရတာမျိုးမဟုတ်ဘူး ဆွဲဖြန့်လိုက်တာနဲ့ ကြေမွသွားမှာ”
သူက တမင်လုပ်ယူထားတဲ့ လျို့လျို့ဝှက်ဝှက်လေသံမျိုးနဲ့ အသံကို နှိမ့်လိုက်ပြီး ပြောတယ် ။
“ငါ့အဆက်အသွယ်တွေကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် ဒီပစ္စည်းက အစောကြီးကတည်းက နိုင်ငံခြားရောက်သွားလောက်ပြီ ၊ ပြည်သူ့အကျိုးအတွက်ပဲ ဆိုပါတော့”
ကျွန်တော် ခပ်ဟက်ဟက်ရယ်လိုက်မိတယ် ။
“ခင်ဗျားပုံစံကြည့်ရတာ ခင်ဗျားလည်းပဲ သင်္ချိုင်းဖောက်သမားပဲ မဟုတ်လား ကျွန်တော့်အမြင်တော့ ခင်ဗျားမလုပ်ရဲတာပဲ နိုင်ငံတော်ပိုင် ရတနာပစ္စည်းလေ ခင်ဗျား ကိုယ့်ခေါင်းကိုယ် မလိုချင်တော့ဘူးလား?”
စကားတစ်ခွန်းတည်းနဲ့ ကျွန်တော်ရဲ့ ဖော်ထုတ်ခြင်းကို ခံလိုက်ရတဲ့အခါ အဘိုးကြီးရဲ့ မျက်နှာက စိမ်းရောင်သန်းသွားတယ် ။ ဒါပေမဲ့ သူ့မှာ ကျွန်တော့်အကူအညီ လိုအပ်နေသေးတာကြောင့် သည်းခံပြီး ပြောလာတယ် ။
“ အဲဒီလိုလည်း ပြောလို့မရဘူးလေ ၊ အရောင်းအဝယ်တိုင်းမှာ သူ့စည်းမျဉ်းနဲ့သူတော့ ရှိကြတာပဲ ၊ ဟိုတုန်းက မင်းအဘိုး ချန်ရှားမှာ သင်္ချိုင်းဖောက်သမားလုပ်ခဲ့တုန်းကလည်း ဂုဏ်သတင်းက အတော်လေးပျံ့နှံ့ခဲ့တာကို….”
ကျွန်တော့် မျက်နှာအသွေးအရောင်က အတော်လေးကြည့်ရဆိုးနေလောက်တယ် ။ ကျွန်တော် အံ့တင်းတင်းကြိတ်ရင်း ပြောလိုက်တယ် ။
“ခင်ဗျား ကျွန်တော့်အဘိုးအကြောင်းထပ်ပြောရင် ကျွန်တော် မကြည့်တော့ဘူး”
“ ဟုတ်ပါပြီ ဟုတ်ပါပြီ ၊ ဒီမှာတင် ရပ်လိုက်ပါပြီ ၊ မင်းငါ့ကို မြန်မြန်သာကြည့်ပေးစမ်းပါ ဒါမှ ငါလည်း မြန်မြန်သွားလို့ရမှာ”
ကျွန်တော် အဲဒီအဖြူရောင်စက္ကူကို ဖြေပြီး ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ကောင်းကောင်း ကာကွယ်ထိန်းသိမ်းထားတဲ့ ထီးပြိုင်နန်းပြိုင်ခေတ်က ပိုးစာလိပ်မှန်း သိလိုက်တယ် ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်အဘိုး ခိုးယူလာခဲ့တဲ့ တစ်ခုတော့ မဟုတ်ဘူး ။ ဒီတစ်ခုက ပိုရှေးကျတယ်ဆိုပေမဲ့လို့ နောက်ပိုင်းမင်းဆက်တွေမှာ ပြန်ကူးထားတဲ့ အတုတစ်ခုဖြစ်လောက်တယ် ။ ပြောရရင် ရှေးဟောင်းပစ္စည်း အတုတစ်ခု ၊ အတော်လေး ကို့ယို့ကားယားနိုင်တဲ့ အထောက်အထားနဲ့ ပစ္စည်းတစ်ခုပဲ ။ ကျွန်တော် ပြုံးရင်းနဲ့ ပြောလိုက်တယ် ။
“ ဒါက ဟန်ခေတ်က ရှေးဟောင်းပစ္စည်း အတုတစ်ခုဖြစ်မယ် ၊ ဘယ်လိုပြောရမလဲ အတုလို့ ပြောပေမဲ့လည်း အတုတော့ မဟုတ်ဘူး ၊ အစစ်လို့ ပြောရအောင်လည်း အစစ်မဟုတ်ပြန်ဘူး ၊ ဒါက လုပ်ကြံထားတာလား မူရင်းပဲလားဆိုတာတော့ ဘယ်သူသိနိုင်မှာလဲ ? အဲဒီတော့ ကျွန်တော်လည်း ဘယ်လိုပြောရကောင်းမှန်း မသိတော့ဘူး”
“ဒါဖြင့် ဒါက မင်းအဘိုးခိုးလာတဲ့ဟာပဲလား?”
“ ခင်ဗျားကို အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ကျွန်တော်အဘိုးခိုးထုတ်လာခဲ့တဲ့တစ်ခုက သူကိုယ်တိုင်တောင် သေချာမကြည့်ရသေးဘူး အမေရိကန်တွေ လိမ်ယူသွားခံရတာ ၊ ခင်ဗျားရဲ့ ဒီမေးခွန်းကို ကျွန်တော် တကယ် အဖြေမပေးနိုင်ဘူး”
ကျွန်တော့်စိတ်ထဲက တွေးလိုက်မိတယ် ။ ခင်ဗျားကို လှည့်ဖျားဖို့က မလွယ်လှဘူး ။ မျက်နှာပေါ်မှာတော့ အရမ်းကို ရိုးသားဟန်ဆောင်ထားလိုက်တယ် ။
ရွှေသွားနဲ့ အဘိုးကြီးက တကယ်ပဲ ယုံကြည်သွားပြီး သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း ပြောတယ် ။
“ တကယ်ကံမကောင်းတာပဲ ကြည့်ရတာ အဲဒီအမေရိကန်ကိုမှ သွားမရှာရင် မျှော်လင့်ချက်မရှိနိုင်တော့ဘူးပဲ”
“ ဘာလို့လဲ ၊ ခင်ဗျားတို့က ဘာလို့ အဲဒီစာလိပ်ကို သိပ်အာရုံစိုက်နေရတာလဲ?” ကျွန်တော်မေးလိုက်တယ် ။
ဒါက သိပ်ထူးဆန်းလွန်းတယ် ။ ဒီရှေးဟောင်းစာလိပ်တွေ သိမ်းဆည်းနိုင်ဖို့က ကံနဲ့လည်း သိပ်ဆိုင်တယ် ။ ထီးပြိုင်နန်းပြိုင်ခေတ်က စာလိပ် နှစ်ဆယ်ရှိတဲ့ တစ်တွဲလုံးကို ရှာတွေ့နိုင်ဖို့ ကြိုးစားတာက သိပ်လောဘကြီးလွန်းတယ်လို့ ပြောရမှာပဲ ။
“ လူငယ်လေး ၊ မင်းကို အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ငါက တကယ်သင်္ချိုင်းဖောက်သမား မဟုတ်ဘူး ၊ မင်းငါ့ရဲ့ အရိုးပြိုင်းပြိုင်းခန္ဓာကိုယ်ကိုပဲကြည့် လျင်မြန်ဖြတ်လတ်တာလည်း မဟုတ်ဘူး ၊ ဒါပေမဲ့ ငါ့ဟိုမိတ်ဆွေကတော့ တကယ် ကျွမ်းကျင်တဲ့သူပဲ ၊ သူဘယ်လိုဇာတ်ကွက်တွေ လုပ်နေလဲတော့ ငါလည်း မသိဘူး ခြုံပြောရရင် သူ့မှာလည်း သူ့အကြောင်းပြချက်သူရှိမှာပေါ့”
သူက ခပ်ဟက်ဟက်ရယ်ရင်း ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်ပြီး ပြောတယ် ။
“ သိပ်လည်း မေးလို့မကောင်းဘူးလေ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား ၊ အခုတော့ သွားလိုက်ဦးမယ်”
ပြောပြီးတာနဲ့ လှည့်မကြည့်တော့ဘဲ ထွက်သွားတော့တယ် ။
ကျွန်တော် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ရဲ့ မိတ္တူပွားထားတဲ့ စာရွက်က ကျွန်တော့်လက်ထဲမှာ ရှိနေသေးတယ် ။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို အဲဒီစက္ကူပေါ်မှာ ဒီဇိုင်းပုံတစ်ခုကို ကျွန်တော် သတိထားမိလိုက်တယ် ။ အဲဒါက မြေခွေးနဲ့ တူတဲ့ လူမျက်နှာတစ်ခုပဲ ။ မျက်ဆန်မရှိတဲ့ မျက်လုံးနှစ်လုံးက သုံးဖက်မြင်ပုံလို ခံစားမိစေတယ် ။ ကြည့်ရတာ စာရွက်ပေါ်ကနေ ရုပ်လုံးကြွထွက်ပေါ်လာသလိုပဲ ။ ကျွန်တော် အံ့အားသင့်စွာနဲ့ ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်မိတယ် ။ ဒီလိုပိုးစာလိပ်မျိုး ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူး ။ ဒါက တန်ဘိုးကြီးပစ္စည်းတစ်ခု ဖြစ်နိုင်လောက်တယ် ။ ကျွန်တော် ဒါကို အနုစိတ် အချောသတ်ရင်း လောင်ယန် ထောင်ကထွက်လာတာကို စောင့်ပြီးတဲ့နောက် ဒီမိတ္တူပွားထားတဲ့ စာလိပ်ကနေ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ပျော်ငွေရွှင်စေမဲ့ မင်စာလိပ် အတု တချို့ရနိုင်လောက်တယ် ။ ကျွန်တော် ကပြာကသီ အပြင်ကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ရွှေသွားနဲ့အဘိုးကြီး အလျင်စလို ပြန်လာနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။
သူဒီပစ္စည်းကို ပြန်လာယူတာပဲ ဖြစ်ရမယ်လို့ ကျွန်တော်စိတ်ထဲတွေးမိလိုက်ရင်း အမြန်အထဲပြန်ဝင်ပြီး ဒစ်ဂျစ်တယ်ကင်မရာကိုယူကာ ပုံတချို့ရိုက်ယူထားလိုက်ပြီးနောက် စာရွက်လိပ်ကိုယူကာ အပြင်ကိုထွက်လာလိုက်တယ် ။ ရွှေသွားနဲ့အဘိုးကြီးနဲ့ တိုက်မိတော့မတတ် ရှေ့ကနေဆီးပြီး “ခင်ဗျား ပစ္စည်း ကျန်နေခဲ့တယ်” လို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက်တယ် ။
ကျွန်တော့်အဘိုးက ချန်ရှားက မြေပညာရှင် ၊ တနည်းပြောရရင်တော့ သင်္ချိုင်းဂူဖောက်သမားပေါ့ ။
ကျွန်တော့်အဘိုး ဒီလုပ်ငန်းထဲ စဝင်လာတဲ့အကြောင်းအရင်းက အံ့ဩစရာတော့ မဟုတ်ဘူး ။ ဒီနေ့ခေတ်စကားနဲ့ ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ဒါက မိသားစုလုပ်ငန်းပေါ့လေ ။ ကျွန်တော့် အဘိုးရဲ့ အဘိုး ဆယ့်သုံးနှစ်တုန်းက တရုတ်ပြည်အလယ်ပိုင်း ဒေသတစ်ခုလုံး မိုးခေါင်ရေရှားမှု ဘေးအန္တရာယ်ကို ခံစားခဲ့ရတယ် ။ အဲဒီတုန်းက မိုးခေါင်ရေရှား ဘေးအန္တရာယ်က အငတ်ဘေးကို ဆိုက်ရောက်စေခဲ့တယ် ။ ခင်ဗျားမှာ ပိုက်ဆံရှိရင်တောင် ဝယ်စားစရာမရှိဘူး ။ အဲဒီတုန်းက ချန်ရှားရဲ့ ဘေးပတ်ပတ်လည် ထောင့်တိုင်းနေရာတိုင်းမှာ ရှေးဟောင်းဂူသင်္ချိုင်းတွေကလွဲလို့ ဘာမှရှိတာမဟုတ်ဘူး ။ အဲ့ဒီတော့ လူတွေကလည်း ထမင်းသုံးနပ်စားနိုင်ဖို့ တောင်ကို အမှီသဟဲပြုသလို သင်္ချိုင်းဂူရှိတော့လည်း သင်္ချိုင်းဂူကို အမှီသဟဲပြုရတော့တာပေါ့ ။ တရွာလုံး သင်္ချိုင်းဂူဖောက်ခိုးကြတော့တယ် ။ အဲဒီနှစ်တွေတုန်းက ချန်ရှားမှာ အငတ်ဘေးကြောင့် လူတွေ မရေမတွက်နိုင်အောင် သေကြေကြတယ် ။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ရွာကတော့ တစ်ယောက်မှ မသေဘူး ။ နောက်ပြီး လူတိုင်းလူတိုင်းလည်း မျက်နှာတပြင်လုံး ဆီတဝင်းဝင်းဖြစ်နေလောက်အောင် စားနိုင်သောက်နိုင်ကြသေးတယ် ။ အဲဒါက တူးထုတ်လာတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို နိုင်ငံခြားသားတွေဆီက အစားအစာနဲ့ လဲလှယ်လိုက်ကြလို့ ဒီလိုနေနိုင်ခဲ့ကြတာပဲ ။
အဲဒီနောက် အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ သင်္ချိုင်းဂူဖောက်ခြင်းကလည်း တခြားအရာတွေလိုပဲ ယဉ်ကျေးမှု ထုံးတမ်းအစဉ်အလာတွေ ဖြစ်တည်လာခဲ့တယ် ။ ကျွန်တော့်အဘိုးတို့ခေတ်မှာ လုပ်ငန်းဘုံအသင်းစည်းမျဉ်းတွေ ရှိလာခဲ့ပြီး ဂိုဏ်းဂဏတွေ ကွဲသွားကြတယ် ။ အဲဒီအချိန်က သင်္ချိုင်းဂူဖောက်တာကို တောင်ပိုင်းနဲ့ မြောက်ပိုင်းဆိုပြီး ဂိုဏ်းနှစ်ခုကွဲသွားတယ် ။ တောင်ပိုင်းဂိုဏ်းက ကျွန်တော့်အဘိုးရဲ့ ဂိုဏ်းပေါ့ ။ လော့ယန်ဂေါ်ပြားကိုသုံးပြီး မြေကြီးကို စူးစမ်းထောက်လှမ်းတဲ့နေရာမှာ ကျွမ်းကျင်တယ် ။ ပညာရှင်တွေဆိုရင် ဂေါ်ပြားထဲပါလာတဲ့ မြေကြီးကို အနံ့ခံကြည့်ရုံနဲ့ ဂူသင်္ချိုင်းရဲ့ အတိမ်အနက်နဲ့ မင်းဆက်ကိုပါ ဆုံးဖြတ်နိုင်ကြတယ် ။ လက်ရှိဝတ္ထုတွေထဲမှာ ဒီလော့ယန်ဂေါ်ပြားကို မကြာခဏ ထည့်သွင်း သရုပ်ဖော်ရေးသားလေ့ရှိကြတယ် ။ တကယ်တော့ မြောက်ပိုင်းဂိုဏ်းက လော့ယန်ဂေါ်ပြားကို မသုံးကြဘူး ။ သူတို့က ဂူသင်္ချိုင်းရဲ့ တည်နေရာ ၊ ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ပုံရဲ့ စံချိန်စံညွှန်းတွေကိုကြည့်ပြီး အကဲဖြတ်ကြတယ် ။ အခေါ်အားဖြင့်တော့ “ နဂါးသွေးကြောကိုရှာပြီး အပ်စိုက်ခြင်း” ဆိုတဲ့ အတတ်ပညာပဲ ။ ဒါပေမဲ့ မြောက်ပိုင်းဂိုဏ်းက လူတွေက နည်းနည်းတော့ ထူးဆန်းတယ် ။ ဘယ်လိုပြောရမလဲ ။ ကျွန်တော့်အဘိုးရဲ့ အဆိုအရ သူတို့တွေက မရိုးမသားဘူး ၊ လှည့်ကွက်တွေကလည်း များတယ်တဲ့ ။ သင်္ချိုင်းဂူဖောက်တာပဲ ဘာကိစ္စ ဒီလောက်ပရိယာယ်တွေများနေစရာရှိလဲ ။ အထဲဝင် ပစ္စည်းယူပြီးရင် ပြန်ထွက်ပဲကို ဟိုဟာလုပ်ဦး ဒါလုပ်ဦးနဲ့ မလိုအပ်ဘဲ ရေးကြီးခွင်ကျယ် ဇာချဲ့နေရသေးတယ် ။ ယနေ့ခေတ်အခေါ်ဆိုရင်တော့ အရာရှိဆိုးဝါဒ ဗျူရိုကရေစီဆန်တာပဲပေါ့ ။ တောင်ပိုင်းဂိုဏ်းရဲ့ စည်းမျဉ်းတွေကတော့ မများလှပါဘူး ။ သေသူကို ရှောင်ရှားမနေနဲ့ ဒါပဲ ။ မြောက်ပိုင်းဂိုဏ်းကသူတွေက တောင်ပိုင်းဂိုဏ်းက သူတွေကို ဘာမှနားမလည်တဲ့ ငစနူတွေ ၊ ရိုးရာယဉ်ကျေးမှုတွေကို ပျက်စီးစေပြီး ဖောက်သွားတဲ့ ဂူတိုင်း မပြိုတဲ့ဂူမရှိဘဲ အလောင်းတွေကိုတောင် ထုတ်ယူလာပြီး ရောင်းစားကြတဲ့သူတွေလို့ ပြောဆိုကြတယ် ။ တောင်ပိုင်းဂိုဏ်းက သူတွေကတော့ မြောက်ပိုင်းဂိုဏ်းက သူတွေကို ကြောင်သူတော်ကောင်တွေ ၊ သူခိုးတွေပဲကို ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဘာကြီးလိုလိုလုပ်နေကြသေးတယ်လို့ ပြောဆိုကြတယ် ။ နောက်တော့ ပဋိပက္ခက အတွင်းမီးထတဲ့ အဆင့်ထိရောက်လာပြီး အဲဒါတင်မကသေးဘဲ “အလောင်းကောင် တိုက်ပွဲ” မျိုးတွေတောင် ဖြစ်ပွားလာတယ် ။ နောက်ဆုံးတော့ ဂိုဏ်းနှစ်ခုကို ယန်ဇီမြစ်နဲ့ ပိုင်းခြားထားလိုက်တော့တယ် ။ မြောက်ပိုင်းဂိုဏ်းက သင်္ချိုင်းဖောက်ထွင်းခြင်းလို့ ခေါ်ဝေါ်ကြပြီး တောင်ပိုင်းဂိုဏ်းကတော့ သဲကျင်တယ် ဒါမှမဟုတ် မြေကျင်တယ်လို့ ခေါ်ကြတယ် ။ လော့ယန်ဂေါ်ပြားက နှစ်ပိုင်းခွဲလိုက်ပြီးမှ တီထွင်ခဲ့တာဖြစ်လို့ မြောက်ပိုင်းဂိုဏ်းကသူတွေက အသုံးပြုဖို့ စိတ်ကူးမရှိကြဘူး ။
ကျွန်တော့်အဘိုးက စာမတတ်ဘူး ။ နောက်တော့ အသုံးလုံးသင်တန်း ဝင်တက်ခဲ့တယ် ။ အဲဒီတုန်းက သူက သဲကျင်တာပဲ တတ်ကျွမ်းတာ စာလုံးတွေသင်ယူရတာက သူ့အတွက်တော့ သေလောက်အောင် ဒုက္ခရောက်စေခဲ့တယ် ။ သူစာပေတတ်မြောက်သွားပေလို့သာ သူ့ရဲ့ အဲဒီ ဘဝအတွေ့အကြုံတွေကို မှတ်တမ်းတင်ထားနိုင်ခဲ့တာပဲ ။ ချန်ရှား ပျောင်းဇီတောင်တန်းက လောင်စန်းက ကျွန်တော့်အဘိုးပေါ့ ။ အဲဒီကိစ္စရပ်တွေအားလုံးက သူ့ရဲ့ မှတ်စုစာအုပ်ဟောင်းပေါ်မှာ တစ်လုံးချင်း တစ်လုံးချင်း မှတ်တမ်းတင်ထားခဲ့တာတွေပဲ ။ ကျွန်တော့်အဘွားက အများလေးစားရတဲ့ လူကုံထံအသိုင်းအဝိုင်းက ပညာတတ် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပါ ။ သူက အဘိုးရဲ့ ဒီဘဝဇာတ်လမ်းတွေနဲ့ ဆွဲဆောင်ခံလိုက်ရတာလေ ။ နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော့်အဘိုးက ဟန်ကျိုးမှာရှိတဲ့ မိသားစုထဲ အိမ်ပါသားမက်အဖြစ်နဲ့ အိမ်ထောင်ပြုပြီး ဒီမှာ အခြေချနေလိုက်တာ ။
ဒီမှတ်စုစာအုပ်က ကျွန်တော်တို့ မိသားစုရဲ့ ဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက် အမွေပစ္စည်းတစ်ခုပဲ ။ အဲဒီကိစ္စဖြစ်ပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း ကျွန်တော့်အဘိုးရဲ့ နှာခေါင်းက လုံးဝပျက်စီးသွားခဲ့တယ် ။ နောက်တော့ သူက မြေကိုအနံ့ခံဖို့ ခွေးတစ်ကောင်ကို လေ့ကျင့်ပေးခဲ့တာကြောင့် လူတွေက သူ့ကို “ခွေးဘုရင်” လို့ နာမည်ပြောင်ပေးခဲ့ကြတယ် ။ ဒါတွေက တကယ့် ဖြစ်ရပ်မှန်တွေပါပဲ ။ လက်ရှိချန်ရှားမှာ သင်္ချိုင်းဂူဖောက်ခဲ့ကြတဲ့ မျိုးဆက်ဟောင်းကသူတွေအားလုံး ဒီနာမည်ကို သိကြပါတယ် ။
နောက်ဆုံး ကျွန်တော့်အဘိုး ဘယ်လို အသက်ရှင်ခဲ့တယ် ၊ ကျွန်တော့် ဒုတိယ ဘကြီး ၊ ဘိုးဘိုးကြီး နဲ့ ဘေးဘေးကြီးတို့ နောက်ဆုံးဘာဖြစ်သွားကြတယ်ဆိုတာတွေကို အဘိုးက ကျွန်တော့်ကို တလျှောက်လုံး မပြောပြခဲ့ဘူး ။ ကျွန်တော့်ရဲ့မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာလည်း မျက်လုံးတစ်ဖက်လပ် နဲ့ လက်တစ်ဖက်တည်းရှိတဲ့ ဒုတိယဘကြီးကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့ဘူး ။ တကယ်ပဲ ကံမကောင်း အကြောင်းမလှခဲ့ဘူးနဲ့ တူပါရဲ့ ။ အဲဒီအကြောင်းမေးမိတဲ့ အခါတိုင်း အဘိုးက ငိုရင်း “ဒါက ကလေးတွေ နားထောင်ရမဲ့ ပုံပြင်မဟုတ်ဘူး” လို့ပဲ ပြောခဲ့တယ် ။ နောက်ပိုင်း ကျွန်တော်တို့တတွေ ကြီးပြင်းလာကြတော့လည်း ကလေးသဘာဝ စူးစမ်းစပ်စု သိချင်တဲ့ စိတ်တွေ လျော့ပါးလာတော့တယ် ။
ညနေစောင်းလာခဲ့ပြီး ဆိုင်လည်း ပိတ်လိုက်ပြီ ။ ပျင်းရိစရာကောင်းတဲ့ နေ့ရက်တစ်ရက် ကုန်ဆုံးသွားပြန်ပြီပေါ့ ။ ဘာပစ္စည်းမှလည်း အဝင်မရှိဘူး ။ ဆိုင်ဝန်ထမ်းကောင်လေးကို ကျွန်တော် ပြန်လွှတ်လိုက်တယ် ။ အဲဒီအချိန် စာတိုလေးတစ်စောင် ဖုန်းထဲဝင်လာခဲ့တယ် ။
“ကိုးနာရီ ငါးမျက်စိ သဲဝါ”
ဒါက အိမ်က တတိယဦးလေးပို့လိုက်တာပဲ ။ ဒါက ပစ္စည်းသစ်တစ်ခုရောက်တယ်ဆိုတဲ့ စကားဝှက်လေ ။ ချက်ချင်းဆိုသလို စာတိုနောက်တစ်စောင် ထပ်ရောက်လာပြန်တယ် ။ “နဂါးကျောရိုး မြန်မြန်လာ”
ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေ အရောင်တောက်သွားခဲ့တယ် ။ တတိယဦးလေးရဲ့ အမြင်က ထူးထူးခြားခြားကိုကောင်းတာ ။ ဒီနဂါးကျောရိုးဆိုတာလည်း ပစ္စည်းကောင်းရှိတယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပဲ ။ သူကပစ္စည်းကောင်းလို့ သတ်မှတ်မှတော့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် အကြားအမြင် ဗဟုသုတတိုးပွားအောင် တကယ် တချက် သွားကြည့်သင့်တယ် ။
ကျွန်တော် ဆိုင်တံခါးကိုသေချာပိတ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ ကျင်းပေး ဗန်ကားစုတ်လေးနဲ့ တတိယဦးလေးအိမ်ဘက်ကို မောင်းထွက်လာခဲ့တယ် ။ သူပြောတဲ့ “ပစ္စည်းကောင်း”ဆိုတာ ဘာများလဲလို့တွေးရင်း တစ်ဖက်ကလည်း ကျွန်တော်ဒီနေ့ ဓာတ်ပုံရိုက်ယူထားခဲ့တဲ့ ဟိုပိုးစာလိပ်ပေါ်က ပုံစံက ဘာလဲဆိုတာ သူ့ကို ကြည့်ခိုင်းမယ်လို့ တွေးနေမိတယ် ။ ဘာပဲပြောပြော သူက ကျွန်တော်တို့ ဒီမျိုးဆက်ထဲမှာ သင်္ချိုင်းဖောက်သမားတွေနဲ့ အဆက်အသွယ်ရှိတဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သူပဲလေ ။
သူ့တိုက်ခန်းအောက် ကျွန်တော့်ကားလေး ရောက်ရောက်ချင်း သူအပေါ်ကနေ လှမ်းအော်ပြောသံကို ကြားလိုက်ရတယ် ။
“ကောင်စုတ်လေး သူ့အမေကြီးတော်နဲ့မှပဲ အမြန်လာပါဆိုမှ နေ့ဝက်လောက်ကြာနေတာ အခုမှလာတော့ ဘာလုပ်လို့ရတော့မှာတုံး !”
ကျွန်တော် တစ်ချက်ဆဲရေးလိုက်ပြီး : “တကယ်ကြီးလား ? ပစ္စည်းကောင်းလည်း ကျွန်တော့်အတွက် ချန်ပေးထားဦးလေ ရောင်းပစ်တာလည်း မြန်လှချည်လား ?”
ကျွန်တော်တို့ ပြောနေကြတုန်းမှာပဲ လူငယ်လေးတစ်ယောက် သူ့အိမ်ဝင်ပေါက်ဝကနေ ထွက်လာတာကို မြင်လိုက်ရတယ် ။ သူ့ရဲ့ကျောမှာ ခပ်ရှည်ရှည်အရာတစ်ခုကို ပိတ်စနဲ့ ခပ်ကျပ်ကျပ်ထုပ်ပိုးပြီး လွယ်ထားတယ် ။ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ အဲဒါဟာ ရှေးဟောင်းလက်နက်တစ်ခု ဖြစ်မယ်ဆိုတာ သိသာလွန်းတယ် ။ အဲဒီပစ္စည်းက တကယ်အဖိုးတန်ပြီး သေချာသာရောင်းရင် ဈေးက ဆယ်ဆလောက် တက်သွားနိုင်တယ် ။
ကျွန်တော်က ဟိုလူငယ်လေးကို လက်ညိုးတထိုးထိုးလုပ်ပြတော့ ကျွန်တော့်တတိယဦးလေးကလည်း မတတ်နိုင်ဘူးလေဆိုတဲ့ အမူအရာနဲ့ ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြတယ် ။ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲတော်တော်ကြာကြာ ဝမ်းနည်းကြေကွဲသွားပြီး မဟုတ်မှလွဲရော ကျွန်တော့်ဆိုင်လေးတော့ ဒီနှစ်တကယ်ပဲ ဒေဝါလီခံရတော့မှာလားလို့ တွေးနေမိတော့တယ် ။
ကျွန်တော် အိမ်ပေါ်ကို တက်လာခဲ့ပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ်ကော်ဖီဖျော်ရင်း ဒီနေ့ရွှေသွားနဲ့လူကြီး ရောက်လာပြီး စုံစမ်းထောက်လှမ်းတဲ့ အကြောင်း တတိယဦးလေးကို ပြောပြနေခဲ့တယ် ။ အစကတော့ သူလည်း ကျွန်တော်နဲ့ အတူတူ ကျွန်တော့်ဘက်ကနေလိုက်ပြီး ရန်သူတော်ကြီးအပေါ် ဒေါသပုံချပြောဆိုပေးမယ်လို့ ထင်မိခဲ့ပေမဲ့ မမျှော်လင့်ဘဲ သူက လူတစ်ယောက်ပြောင်းလဲသွားခဲ့သလိုပဲ ။ သူက စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ ကျွန်တော့် ဒစ်ဂျစ်တယ်ကင်မရာထဲက ပုံတွေကို ပရင့်ထုတ်လိုက်တယ် ။ နောက် မီးရောင်အောက်မှာ ကြည့်တယ် ။ တတိယဦးလေးရဲ့ မျက်နှာအမူအရာ ပြောင်းလဲသွားတာကို ကျွန်တော် ချက်ချင်းမြင်တွေ့လိုက်ရတယ် ။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ ?” ကျွန်တော် မေးလိုက်တယ် ။ “ ဒီပစ္စည်းမှာ ထူးခြားတာ ရှိနေလို့လား?”
သူက မျက်မှောင်တွေ ကြုတ်ထားရင်း ပြောလာတယ် ။
“ မဟုတ်သေးပါဘူး ၊ ဒါက ရှေးဟောင်းဂူသင်္ချိုင်းရဲ့ မြေပုံတစ်ခုလိုပဲ”
TBC
Translator Note : နဂါးသွေးကြောကို ရှာပြီး အပ်စိုက်ခြင်း : 寻龙点穴 ဆိုတာက ဖုန်းရွှေပညာရပ်ရဲ့ အခေါ်အဝေါ်တစ်ခုပဲ ဖြစ်ပါတယ် ။ အဓိပ္ပါယ်ကတော့ တောင်စဉ်တောင်တန်းတွေရဲ့ ဦးတည်ရာနဲ့ ပုံသဏ္ဌာန်ကို လေ့လာပြီး အသက်ဓာတ် အသက်စွမ်းအင်စုဆောင်းနိုင်တဲ့ မြေနေရာ ၊ နဂါးသွေးကြောပေါ်က နှလုံးသားနေရာကို ရှာဖွေတဲ့ ပညာရပ်မျိုးပါ ။ ရှေးခေတ်အခါက ဘုရင်တွေ မှူးမတ်တွေဟာ သူတို့ရဲ့ ဂူသင်္ချိုင်းတွေကို အဲဒီလို အသက်ဓာတ်တွေစုဝေးရာ မြေနေရာကောင်းမျိုးမှာ ဆောက်လုပ်မြှုပ်နှံလေ့ရှိပါတယ် ။ ဒါကြောင့် ဒီနေရာမှာ နဂါးသွေးကြော ဆိုတာ တောင်စဉ်တောင်တန်းတွေရဲ့ ပုံသဏ္ဌာန်နဲ့ လမ်းကြောင်းတွေကို ရည်ညွှန်းတာမျိုး ဖြစ်ပြီး အပ်စိုက်တာကတော့ အဲဒီတောင်စဉ်တောင်တန်းတွေထဲကမှ တကယ့် အချက်အချာကျတဲ့ မြေကောင်း နေရာကောင်းကို သတ်မှတ်တာမျိုး ဖြစ်ပါတယ် ။ ဒီလိုနေရာတွေကို ရှာဖွေနိုင်ဖို့ ဖုန်းရွှေပညာရှင်တွေအနေနဲ့ နက်ရှိုင်းတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေ ကျွမ်းကျင်မှုတွေ ရှိဖို့လိုအပ်ပါတယ် ။ ဒါကြောင့် ရှေးလူများက “နဂါးကို ရှာဖွေရန် သုံးနှစ် ၊ အပ်စိုက်ရာနေရာကို ရှာဖွေနိုင်ရန် ဆယ်နှစ်” လို့ ပြောစမှတ်ပြုလေ့ရှိပါတယ်တဲ့ ။
No comments:
Post a Comment